Lieve Jules,

De eerste keer dat wij jou tegenkwamen was op een verjaardag van Ans Vermaat. Jij Jules kwam toevallig naast Kinie te zitten en er ontstond een leuk gesprek. Je was verbaasd toen Kinie durfde te zeggen dat haar wijn stuk was. Voor Ans geen probleem, want Kinie kreeg meteen een nieuw glas wijn. Die dag vertelde je aan ons dat je in Rotterdam woonde en daar ook in het ziekenhuis werkte.

We zagen elkaar steeds vaker in Hoorn, ook met je zus uit Hulst. En toen kwam je zelfs in Hoorn wonen. Op het Betje Wolffplein. Ze zullen daar wel opgekeken hebben: zo’n moderne vrouw, met eigentijdse ideeën en een goede smaak. Het contact werd intensiever. Je schreef het ons laatst: dertig jaar geleden al gingen we met z’n drieën naar de open tuinendag in Amsterdam. Ook gingen we regelmatig naar Bergen en Bergen aan Zee. Winkelen en natuurlijk koffie met appeltaart aan het strand. De mussen waren daar trouwens ook dol op appeltaart en niet weg te slaan. Je was vaste gast op de etentjes bij Ger en Frans en bij ons. En dat kwam goed uit, want zelf eten koken was niet jouw ding. Behalve als het om grauwe erwten ging. Die maakte je met plezier voor ons klaar.

 Vijf jaar geleden heb jij voor een onderzoek door een vriend van Herman wat gedachten over het ouder worden op papier gezet. En – het zal je niet verbazen – wij hebben nog dat velletje schrijfpapier ondertekend door Jules Vermaat. Nu, vijf jaar verder, noemen we nog maar eens een paar van jouw gedachten, die trouwens een groot deel van jouw jaren hebben bepaald.

Om mee te beginnen: geniet van het oud worden. En dat heb jij onomstotelijk elk jaar weer, gedaan. Je tweede gedachte van vijf jaar geleden: iedere dag twee glazen wijn. Sterker nog: twee glazen goede wijn. En ook aan die regel wordt door jou al jarenlang niet getornd. Dat wij soms mogen mee genieten is een feest. Een andere positieve gedachte: over pijntjes mag gesproken worden, maar niet blijven zeuren.

In die positieve houding die jij meestal uitstraalt past ook, dat je wil luisteren naar jonge mensen. Zoals naar onze kinderen Marike en Pieter. En dat niet alleen, je nodigt ze ook uit voor een bezoek. Op die manier wordt je zelf plotseling ook een paar jaar jonger.

Volgens jouw visie van vijf jaar geleden betekent het ouder worden voor jou ook leuke dingen doen, leuke dingen kopen en vooral niet sparen. En moet er volgens jou wel wat over blijven om tenslotte nog één keer een goed glas te heffen op die ene Jules Vermaat. Je besluit dat hele verhaal met de zin ‘Zo probeer ik te leven’.

Jules wie jou de laatste vijf jaar heeft meegemaakt weet dat het proberen al lang voorbij is. Zo leef jij volop. Met lieve familie, veel vrienden, een goed glas wijn en regelmatig een leuke aankoop. Wij zeggen: proost!

Kinie en Hans